കറുത്തിരുണ്ട മേഘങ്ങളേ നോക്കുമ്പോൾ പേടിയാവുന്ന അവനു തണലായി അവളുടെ പൂച്ചകണ്ണുള്ള മിഴി മാത്രമേ ഉണ്ടാവാറുള്ളു .
തിരമാലകൾ സ്വയം മതിമറന്നു കരയോടടുക്കുമ്പോൾ ആ ഓല പാകിയ കുടിലുകൾ വയറുകുലുക്കി ചിരിക്കും.
കറുത്ത ചന്ദ്രനെ സമൂഹം വെറുക്കുമ്പോൾ അവൻ സ്വപ്നം കണ്ടിരുന്നത് ചന്ദ്രനെ മൂടിയ കാർമേഘങ്ങളെ ആയിരുന്നു.
അമ്മയ്ക്കും അച്ഛനും ചിരട്ടക്കരി തറയിൽ കുരുത്ത കറുത്ത മുത്ത്.
കാർത്തു മുത്തശ്ശി കാർക്കിത്തുപ്പി തുടച്ച കമ്പിളി ഇക്കിളിയാകുമ്പോൾ.
കാതിനു കഥ പറയുന്നത് ഒരു കാതം തുള്ളി ഇരമ്പുന്നതു കടൽ
തണുവാർന്ന മഞ്ഞുമാറി ചിറകുവിരിച്ചിറങ്ങുന്ന ഉദയകിരണന്റെ രശ്മികള്‍
മണ്ണില്‍ പുനർജന്മത്തിന് കളമെഴുതുമ്പോള്‍
സന്തോഷത്തിന്റെ , സാന്ത്വനങ്ങളുടെ,നൊമ്പരങ്ങളുടെ മായാജാലങ്ങളിൽ
ഇന്നലെകൾ നഷ്ടപ്പെട്ട് ചിതയൊടുങ്ങിയ മനസ്സിനെ തിരികെവിളിക്കുമ്പോൾ
ആ മനോവ്യഥ വിട്ടു ഊർജ ശരീരത്തെ ആത്മാവ് പ്രാപിക്കുമ്പോൾ
ഇമ്മയറ്റു മറയും നേരം ഓർത്തെടുക്കാൻ പറ്റിയ മുഖങ്ങളെല്ലാം
കണ്ണാടി ചില്ലു ജാലകങ്ങളിലൂടെ ചിരിക്കുന്നു
“പച്ച പേരയ്ക പറിക്കാൻ കേറിയ ഞാൻ കണ്ട പുഞ്ചിരി നിന്റേതല്ലേ എന്റെ പഞ്ചാരപൈങ്കിളി
കരിവണ്ടു കടി കിട്ടി കമന്നു കിടന്നു ഞാൻ പറിച്ചു….കരിയാത്ത പേരയ്ക്ക നീ കണ് ചിമ്മും നേരം
“എന്റെ പഞ്ചാരപൈങ്കിളി പഞ്ചാരപൈങ്കിളി “
ഇതൾ ഇറുക്കാതെ ഇറിഞ്ഞിടും ഞാൻ ഇന്റെ പാവാടയിൽ പേരയ്ക്ക…
ഇലഞ്ഞി പഴം ഇക്കിളി കൂട്ടും പോലെ ഈ മഴയത്തു…
നിന്റെ കണ്ണ് നനഞ്ഞത് ഉപ്പു നുണയഞ്ഞ പേരയ്ക ചുണ്ടിൽ നുകരന്നപ്പോ …
അതോ നിലവിളിച്ചു നിലം പൂണ്ട ഞാൻ നോക്കിയപ്പോളൊ …
“എന്റെ പഞ്ചാരപൈങ്കിളി പഞ്ചാരപൈങ്കിളി “
നീയാണോമലേ അരുണിമ മിഴികളിൽ
താരാട്ടാമെൻഅകക്കാമ്പിലെ കസ്തുരിയോടെ
അരികിലെ ശ്രുതിയിൽ മമ ജീവനായി
